Zaufanie

Ufam, że nic nie dzieje się bez przyczyny. Gdy patrzę sercem, gdy poszerzam perspektywę, dostrzegam piękną harmonię tego świata. Świata pełnego nienawiści, ale i miłości, pełnego cierpienia i rozpaczy, ale także radości i szczęścia. Świata, w którym zawsze po zimie nastaje wiosna, a po deszczu wychodzi słońce.

Gdy spoglądam na wydarzenia z mojej przeszłości, widzę wyraźnie, że wiele z nich, uważanych wówczas za „życiową tragedię”, dało mi przestrzeń do poszukiwań i pozwoliło wzrastać. Nie jest  łatwo, doświadczając cierpienia, zdystansować się na tyle, aby ujrzeć szerszy kontekst. Ścieżka zaufania staje się niedostępna. Wchodzimy w przeżywanie bólu, rozpaczy, zamykamy się i napinamy. To momenty trudne i bolesne.  

Jest takie powiedzenie, że „czas leczy rany”… ja nie potrafię się z nim zgodzić. Uważam, że czas po prostu mija, a my leczymy się sami, lub nie. Znam wiele przypadków, gdzie z czasem rany pogłębiają się, koło cierpienia poszerza się i urasta do ogromnych rozmiarów. Sam upływ czasu nie wystarcza, aby poradzić sobie z cierpieniem. 

Praktyka jogi uczy nas być uważnymi, tu i teraz. Daje nam narzędzia do świadomego przeżywania, do uzdrawiania swojego ciała i duszy. Daje nam przestrzeń do zmierzenia się z najróżniejszymi stanami umysłu. Wykonywanie asan otwiera nasze ciała i pozwala emocjom „rozlać się”, dzięki czemu możemy zauważać je bardziej świadomie, możemy je przeżywać i z nimi pracować. Przestajemy się napinać, zamykać się, uciekać lub chować. „Stawiamy czoło” , wychodzimy do życia… ufając. Techniki oddechowe dają nam siłę wewnętrzną, a medytacja osadza nas, dając głębszy wgląd.

Ufam, że nic nie dzieje się bez przyczyny. Ufam, że świat jest dobry, że ludzie w swej prawdziwej naturze są dobrzy. Wiem, że dobro wraca, że nie można się napinać, a na siłę nie zmieni się nic. Wiem, że kluczem do zmiany jest spojrzenie we własne serce, ponieważ:

Jeśli dojdziesz do ładu z własnym wnętrzem, 

wówczas to, co zewnętrzne, samo się ułoży. [Ekhart Tolle]